Het onderwerp van mijn blogs wordt bepaald door de lessen die ik geef, de nieuwtjes die ik hoor of dat wat ik ergens lees en mijn eigen mening over heb.
Ik las een ‘facebook reactie’ van een instructeur die een workshop had gegeven. Een van zijn studenten had aangegeven dat het een geweldige workshop was en dat het naar meer smaakt. De reactie van de instructeur in kwestie was “had ik ook wel verwacht”. Niet de reactie die ik zelf zou maken. Of het een goede of slechte reactie is dat doet er niet toe. Wel kan ik aangeven dat ik deze woorden niet had gekozen. 

In de Muscle & Fitness magazine stond een artikel over Bruce Lee, zijn fitheid en diverse trainingsmethodes. Ze beginnen met een quote van Bruce.

Een leraar moet nooit proberen een leerling naar zijn hand te zetten. Een goede leraar adviseert, wijst een weg, laat zien waar de zwakke plekken zitten, zowel lichamelijk als geestelijk. En hij hoopt dat de leerling zich die weg zelf bewandelt.”

We doen in mijn ogen niet meer en niet minder. Ik geef de laatste jaren ook alleen maar privé- en in kleine groepjes les om zo inderdaad te adviseren, fysiek en mentaal te tonen waar de zwakke plekken zitten en inzichten te geven. Ik zal altijd duidelijk zijn dat elke leerling te maken heeft met 3 stappen. 1. Leren 2. Toepassen 3. Loslaten. In het verleden heb ik leerlingen gehad die wel leerde, maar nooit toepaste en eigenlijk geen stap verder kwam. Het is net zoals het lezen van een studieboek. Die kun je van bladzijde 1 tot het einde in een keer uitlezen. Echter het bestuderen, er zelf over nadenken, toetsen, toepassen en evalueren om vervolgens het nog beter te doen is iets heel anders.

Zowel de instructeur als de leerling zal ‘verwachten’ uit het zijn/haar systeem moeten halen. Verwachten is iets zoeken buiten jezelf. Hoe kan ik als instructeur nou iets verwachten van mijn leerling? Hoe kan een leerling nou iets van mij verwachten? En als dat überhaupt kan, wat zou de verwachting dan zijn?

Een beeldspraak die ik wel eens gebruik is het volgende. Als instructeur is het mijn taak om inzichten te geven. Wellicht cliché, maar het steentje in het water gooien is perfect. Blijf lezen, want het is wordt geen cliché verhaal. Het steentje dat ik als instructeur gooi blijft ten eerste niet bij een steentje. Het ene steentje gooi ik hoger, zodat het harder valt. Het andere steentje gooi ik wat subtieler. De andere keer kies ik een grote zware steen, en weer een andere keer is het een klein kiezelsteentje. Wacht even ik ben nog niet klaar. Nu komt het feit dat een instructeur nooit iets kan verwachten van een leerling. Ik weet namelijk nooit WAAR het steentje op de bodem terecht komt. Dit hangt af van het water en de stroming. Zoals je weet valt het steentje nooit linea direct naar beneden. Het zal altijd naar beneden dwarrelen, met de stroom mee.

Simpel gezegd, weet ik dus nooit wat persoonlijk met een inzicht gedaan wordt. Ik als instructeur kan namelijk niet in het hoofd kijken van de leerling. Het is dus onmogelijk om te zeggen ‘dat had ik wel verwacht’. Als instructeur zal je dus niet meer doen dan het delen van je ervaringen en inzichten. Mijn ervaringen en mijn inzichten veranderen des te ouder ik wordt, des te harder ik train, des te meer les ik geef. Dus niet alleen mijn inzichten veranderen, maar ook het delen van deze inzichten. Ik kan dus nooit een vaste uitkomst verwachten bij een leerling. Ook al heeft 90% van mijn leerlingen na één training de boost, zelfvertrouwen en meerdere muntjes die vallen, is er nog altijd 10% die dit niet per se heeft. Dit heeft te maken met het openstaan van inzichten, loslaten van het zelf en het willen leren en het kunnen veranderen. Vandaar dat mijn coaching ook YiDo heet, De weg van verandering. The martial way of changes.

Heb je vragen? Stel ze gerust? Hoe troebel is het water in je hoofd? Waar vallen jouw steentjes?