In 2007 had ik het plan om een boek te schrijven. Ik ben diverse keren begonnen. Naar mate de tijd verstreek en mijn inzichten in het dagelijkse leven bleven opstapelen, zo veranderde ook het boek en de boodschap die ik graag over wilde brengen. Het plan is inmiddels een droom geworden. Echter weet ik heel zeker dat de droom uit komt.
Met veel plezier geef ik je het eerste hoofdstuk dat ik een paar jaar geleden schreef. Hier volgt dan dat stukje tekst met de titel ‘twijfel in de stappen’
Twijfel in de stappen
Zijn benen voelen als rubber zonder enige harde kern. Het moment dat hij door zijn knieën zakt lijkt minuten te duren, maar in werkelijkheid is het nog geen seconde. Hij weet zich nog met één been enigszins overeind te houden door op zijn zwaard te leunen. Het warme rode bloed voelt hij niet over zijn hiel heen lopen, waar het in aanraking komt met het zand en klonterig zich vermengt met schuim en zeewier. De blik in zijn ogen verandert met iedere seconde die voorbij gaat. Van ongeloof tot uiteindelijk acceptatie. Hij kijkt mij aan, indringend is het niet meer, want ik ervaar het dit keer anders. Hij neemt de mempo van zijn kin af, legt zijn zwaard neer, gaat in zazen zitten, zet zijn helm af, zucht, buigt en wacht.
Nog geen drie jaar geleden ontmoette ik deze man met een glimlach voor het eerst, nu zit hij op zijn knieën en wacht tot ik een aantal stappen in zijn richting zet om zijn hoofd eraf te hakken met mijn zwaard. Het zullen niet meer dan twee grote stappen zijn. Ik ruik de zoete geur van de bloesem en wierrook dat uit zijn helm komt. Het is tenslotte traditie om ervoor te zorgen dat je helm goed ruikt zodat de tegenstander bij het afhakken van je hoofd een aangename geur heeft. Het verleden is het heden. Zoals de wind langzaam aanwakkert en stof voor zich uitduwt, zo duwt het verleden onopgemerkt het heden voor zich uit om zich als het nu te maskeren. Een koude rilling maakt dit ongedaan en er presenteert zich een andere spinsel naar voren in mijn hersens. Het is verdomme niet het jaar 1603, maar 2015! Dit is de tijd dat ik met mijn iPhone de nodige zen spreuken lees terwijl ik op het beeldschermpje met mijn vinger fictief in het zand patronen hark. Dit is de tijd dat ik een e-mailtje stuur naar mijn familie en vrienden vanuit Japan met behulp van mijn iPhone en WiFi. Dit is de tijd dat miljoenen mensen via het internet met elkaar in contact staan, maar geen persoonlijk contact meer met de buren hebben. Het is ook de tijd dat ik tegenover deze man sta, nog geen twee grote stappen bij hem vandaan met mijn zwaard hoog boven mijn hoofd om zijn hoofd te nemen. Ik neem met twijfel twee grote stappen en …
Gewoon doen
En? Leuk stukje tekst of niet. We zullen nooit weten wat er gebeurd na het nemen van die twee stappen. Er zijn zo veel variabelen die zijn keuze in milliseconden kunnen doen veranderen. We zullen namelijk een keuze moeten maken om iets te doen of niet te doen. Een boeddhistische non op de wallen in Amsterdam zei ooit eens tegen mij “Robin, elke keuze leidt tot iets en elke goede keuze leidt tot iets goeds”. Daar zat ik dan op een bruin kussentje wat z’n functie door de vele voor mij al had verloren in een klein boeddhistisch tempeltje op de zeedijk in Amsterdam. Het kleine zinnetje spookte door mijn hoofd. Jammer dat ze me dit vertelde vóór mijn loop- en zit meditatie. “Had ze dan niet even kunnen wachten tot de lunch?”, dacht ik hardop. Nu ging mijn meditatie helemaal de mist in omdat ik niets anders kon doen dan over deze zin na te denken. Ha ha, had ze mij even goed te pakken, dat lieve mensje. Ik keek even in het rond en mijn blik stopte bij het enorm glimmende beeld dat in het midden van de muur stond.
