Menu
Het is aanstekelijk. Daar sta je dan in de martial arts school van je keuze. Je hebt eindelijk de moed bij elkaar gehaald om ergens nog moediger te worden. Je hebt gekozen om een ‘vechtsport’ te gaan beoefenen. Voor je het weet ben je beland in een omgeving waarbij men op het teken “OSU” dingen doet. Het lijkt op ‘OESS’, maar wat is het nou eigenlijk of wanneer moet je het zeggen of wanneer niet.
Het is een wat magisch woord, dit ‘Osu’. Het is voor bijna alles te gebruiken. Bijna. Voor de martial artist of vechtsport kunstenaars is dit een magisch woord. Sommige spreken het uit als OSS, anderen als OESH. In heel wat sportscholen is het aanwezig. Kickboksen, karate, MMA en bij onze Jeet Kune Do scholen is het gebruikelijk. Het is het ultieme gebruikswoord voor de vechtsporter / martial artist. Het is zoiets als: hallo, sorry, kom hier, go, hoe gaat het, what’s up, doen, begrepen, ja begrepen, train harder, …. of elke andere invulling die je er aan geeft op dat moment.
Het is dus een zeer nuttig woord, maar ook een vaak verkeerd begrepen woord.
Als je denkt dat “Osu!” een allesomvattend geheim woord is dat je kunt gebruiken met je dojo buddies terwijl je aan de telefoon, in het winkelcentrum, bij het afwassen of wandelen met je hond – dan gebruik je het niet alleen verkeerd, je promoot ook nog eens een groepsdenkende mentaliteit zonder doel. ha ha grapje.
Wat betekent dit magische “Osu!”? precies? Waar komt de term vandaan? Wanneer moet je het gebruiken? Waarom gebruiken sommige mensen het voor alles? Moet je het echt gebruiken? Of nog belangrijker, wanneer moet je het NIET gebruiken? Nou, laten we eens kijken naar OSU.
De geschiedenis en oorsprong van “Osu!”
Volgens geschiedenisboeken verscheen de uitdrukking “Osu!” voor het eerst in de Officers Academy of the Imperial Japanese Navy, in het begin van de 20e eeuw. Dit feit, gecombineerd met het feit dat “Osu!” niet bestaat in de traditionele Karate dojos van Okinawa, vertellen ons twee dingen. De term is niet ontstaan in de geboorteplaats van Karate (Okinawa). Het heeft militaristische, groepsdenkende mentaliteit ondertonen.
Met andere woorden….. er is iets fishy aan de hand!
Gek genoeg weten veel Japanners zelf niet eens waar de uitdrukking vandaan komt. Dat weet ik omdat ik in Japan ben geweest tijdens een groot K1 toernooi. Lang geleden in de tijd van Peter Aerts, Sem Schilt en Bob Sapp. Daar gevraagd aan diverse Japanse grootheden, maar hmmm, niet iedereen weet de oorsprong.
Laat ik nu drie van de meest gangbare theorieën over de oorsprong van “Osu!” met je delen.
De eerste theorie komt van het Japanse Kyokushin Karate.
Je ziet, in Kyokushin is het gebruikelijk dat de term “Osu!” voortkomt uit een langere term die bekendstaat als “Osu no Seishin”.
Mas Oyama – oprichter van Kyokushin Karate
In dit specifieke geval is “Osu!” een combinatie van twee verschillende kanji (Sino-Japanse karakters), namelijk het werkwoord “osu” wat “duwen” betekent, en “shinobu” wat “verdragen/lijden” of “verbergen” betekent.
Samen vormen deze twee kanji’s een nieuw samengesteld woord, dat veel dingen kan symboliseren, afhankelijk van wie het interpreteert: “gevecht geest”, “het belang van inspanning”, “de noodzaak om alle hindernissen te overwinnen door ze opzij te schuiven”, “vooruitgang te boeken met een constante positieve houding”, “niet lijden” en “de geest van doorzettingsvermogen” zijn enkele van de veel geciteerde betekenissen van deze “Osu!
Met andere woorden, aangezien Kyokushin Karate extreme hoeveelheden fysieke conditionering en lef vereist – deze theorie zegt dat je jezelf er mondeling aan herinnert om je comfortzone te doorbreken door je fysieke/mentale grenzen op de proef te stellen telkens als je “Osu! zegt.
De volgende theorie komt van Dr. Mizutani Osamu in Japan.
Dr. Mizutani, hoogleraar linguïstiek aan de Universiteit van Nagoya en vaak geciteerd in The Japan Times als “taalexpert”, vertelt in zijn werk over een fascinerend experiment dat hij ooit heeft uitgevoerd met een groep willekeurige mensen om de verschillende manieren waarop onderwerpen een eenvoudige ochtendgroet zouden teruggeven.
Kortom, Dr. Mizutani begroette onbekende mensen in de straten van Nagoya met de uitdrukking “Ohayo gozaimasu!” (het meest beleefde Japanse equivalent van “Goedemorgen”) en noteerde de verschillende reacties. Het resultaat?
Hoewel de meeste onderwerpen op een vergelijkbare manier antwoordden (“Ohayo gozaimasu!”), merkte Dr. Mizutani in de loop van het experiment dat de groeten veranderden naarmate de situaties veranderden. Joggers, bijvoorbeeld, die betrokken waren bij een atletische activiteit, reageerden met aanzienlijk ruwer taalgebruik dan mensen die gewoon op stap waren voor een wandeling of het lopen met hun hond. Dr. Mizutani ontdekte dat de meeste joggers reageerden met kortere en kortere vormen van de begroeting, zoals “Ohayou!” en nog korter dus “Osu!
De conclusie van Mizutani was dus dat “Osu!” Een zeer ruwe mannelijke uitdrukking is die vooral door jonge mannen wordt gebruikt ten opzichte van andere mannen, meestal tijdens sportieve activiteiten, en dat is bij ons zoals iets als ‘Hei’ of in Groningse dan ‘Moi’.
Deze laatste theorie heet ‘De Onegaishimasu Theorie’.
Het is vergelijkbaar met de vorige ‘Good Morning Theory’ in die zin dat een langere (formele) Japanse uitdrukking verkort wordt tot een meer pragmatische (maar minder respectvolle) versie. In dit geval is de oorspronkelijke zinsnede “Onegaishimasu”, een woord dat de meeste Karate beoefenaars zeker hebben gehoord, of misschien zelfs zelf hebben gebruikt, in de dojo.
Hoewel “Onegaishimasu” een van de meest gebruikte uitdrukkingen is in de Japanse alledaagse taal, is het eigenlijk een vrij moeilijk te vertalen term in het Engels, en de dichtstbijzijnde equivalenten die ik kan bedenken zijn “Please”, “Do me the favour”, of “Grant me the pleasure”, d.w.z. het opwekken van een wederzijds gevoel van dankbaarheid.
Dus, hoe wordt “Onegaishimasu” “Osu!
Nou, ik heb gemerkt dat dit fenomeen zich bij verschillende gelegenheden ontvouwde toen ik in Japan woonde: Terwijl de meeste regelmatige studenten “Onegaishimasu” uitriepen omdat ze zich voor elkaar buigden voordat ze aan een oefening begonnen, zouden een paar jongeren de zin altijd geleidelijk verkorten, tot, tegen het einde van de les, het enige wat te onderscheiden was van het bedoelde “Onegaishimasu” een eenvoudige “Osu!
Onnodig te zeggen dat diezelfde jongeren de uitdrukking “Otsukaresamadeshita” (een traditionele uitdrukking die wordt gezegd nadat je klaar bent met trainen/werken/school) regelmatig verkorten tot een eenvoudige “Tsukare!
Dus, wat denk jij? Is dit de ultieme reden waarom zoveel vechtsporters “Osu!” zeggen?
Misschien, maar misschien niet. Laat ik nog wel als tip meegeven wanneer je NOOIT het woord OSU moet uitspreken. Weg met de geschiedenis en laten we dit artikel eindigen met een boost.
Hoewel het gebruik van “Osu!” vandaag de dag pijnlijke hoogten heeft bereikt in de moderne Karate, MMA, BJJ, Kickboksen en Jeet Kune Do lessen, , zullen mensen het blijven gebruiken vanwege de nieuwe betekenis ervan in vechtsport kringen als een handig, allesomvattend gebruiks woord.
Dat is prima. Je moet zeker doen wat je instructeur zegt! Het maak niet uit om welke reden het je gebruikt, maar je moet wel het volgende weten.
Zeg het nooit tegen een Japans persoon – tenzij hij jonger is dan jij, lager in rang, of wil dat je het zegt (als je een vrouw bent, zeg het dan helemaal niet). Je ziet, aan het eind van de dag maakt het niet uit of de term “Osu!” voortkomt uit het filosofische concept van “het verdragen van pijn en lijden” (de Kyokushin Theorie), uit de groet “Ohayo gozaimasu” (de “Good Morning” Theorie) of uit de uitdrukking “Onegaishimasu” (de Onegaishimasu Theorie): Als ruwe, mannelijke uitdrukking moet “Osu!” heel voorzichtig gebruikt worden, vooral naar Japanse meesters en mensen met een hogere rang en status/leeftijd dan jij – en meer nog als je een vrouw bent. Dit is een zeer gevoelig onderwerp!
“Osu” drukt een sterke assertiviteit, mannelijkheid en “let’s-kick-butt” geest uit in het Japans.
Het is niet iets wat je zegt aan de eettafel. Gebruik “Osu!” niet als voorvoegsel en achtervoegsel bij alles wat je zegt. Neem niet deel aan de “Osu!” parade alleen maar omdat iedereen dat wel doet.
Ik eindig met: “Osu”.
